Als ik er ben dan wil ik er naar toe.
Vanaf de brug is de skyline van Rhenen onmiskenbaar herkenbaar, van boven naar beneden: de Koerheuvel, de molen en de Cuneratoren, vastgeplakt tegen de Utrechtse Heuvelrug met rechts als laatste zandstuwophoping: de Grebbeberg. Achter de Grebbeberg ligt ”de Blauwe Kamer”. Een oud steenfabriekterrein, dat jaren geleden is omgevormd tot een natuur-ontwikkelingsgebied met een open verbinding naar de Rijn. De stuwen in de Rijn, stroom op- en neerwaarts bepalen de waterhoogten in het gebied.
Vanuit de Blauwe Kamer heeft Rhenen een heel kleine skyline bestaande uit de Grebbeberg en de Cuneratoren. De rest van Rhenen ligt verscholen achter die berg.
De blauwe kamer is een natuurterrein met bossen, natuurbegrazing, wilde paarden en runderen, en open water met lepelaars en andere zeldzame vogel soorten. De vier seizoenen kun je hier ruiken, ze zijn zicht- hoor- en voelbaar. Als de zon schijnt dan ketsen haar stralen van het water, gelijk een spiegel, die door die stralen is geraakt. Zonlicht, kleur, wind en wild maken van elk jaargetijdemoment een levend schilderij. Als ik in Rhenen ben, dan wil ik naar de Blauwe Kamer toe.
Op vrijdag 29-01-2016 was ik er. Temp +4 graden, regen en wind, net geen natte sneeuw. Ik droeg een grijs dubbelgevoerd bonkertje; mijn voeten zitten in bruine kleibestendige bergschoenen met grove rubberen zolen. Mijn hoofd getooid met een wollen muts, die tot ver over mij oren reikte. In het vakjargon noemt men zo iemand: een uit zijn tijd weggelopen geitenharen-sokken-figuur.
De Blauwe Kamer. Hier liggen voor mij bergen herinneringen, bevroren tenen, vingers, afgeschuurde schaatsleertjes, bevroren schaatsveters, die om die reden telkens losschoten en daardoor sneeuw tussen de schaats en de schoen. Die grote scheur in het ijs, de scheur in mijn broek, de verloren handschoen. Wat een pret, wat een pret.
Ik liep over de loopbrug langs de pijlpal, waar de hoogste en laagste waterstanden staan gewaarmerkt, richting uitzicht-schuilhut. Voor mij uit liepen twee mensen ook richting de uitzicht-schuilhut. De een is een meisje, de andere een jongen. Ze zijn keurig gekleed, op z’n zondags. Beiden droegen schoenen, die niet kleibestendig zijn; het lopen lijkt op een begin- nend mensenloopje. Ze vangen elkaar blijmoedig en met zeer veel vertrouwen op. Als de een bijna viel dan ving de ander en als de ander bijna viel dan ving die ene. Het komt natuurlijk door die slechte schoenen, maar soms dacht ik dat ze het ook een beetje express deden. Ze lachten wel erg blij en vrolijk.
Toen ik het stel inhaalde, groette ik niet terug, maar dat kwam voornamelijk omdat zij de heengroet naar mij niet brachten. Ze waren nogal eenzelvig bezig, de belangstelling voor de natuur leed daar duidelijk onder. Wel zag ik bij het inhalen dat geen van beiden een verrekijker bij zich had. Wat zoekt zo’n stel in een uitzicht-schuilhut zonder natuurbegluur attributen?
Ik ben de uitzicht-schuilhut ingegaan en tuurde door mijn verrekijker. Er was vandaag, regen en wind niet meegerekend, weinig te zien. Wel zag ik zonder verrekijker, dat het stel hun loop inhield en tot stilstand kwam. Vervolgens maakten ze rechtsomkeer terug naar de loopbrug. Ze vrolijkten duidelijk minder. Dat krijg je als je de verrekijker vergeet, zo dacht ik. Bij het verlaten van de uitzicht-schuilhut schoot de toegangsdeur door de wind en mijn opzet uit mijn handen en viel met een harde klap dicht. Ook ik vervolgde mijn weg terug richting loopbrug. Verrast door deze nieuwe ontwikkeling veranderden zij hun plan en vrolijkten hun weg weer naar de uitzicht-schuil hut. De verrekijker toch nog gevonden dacht ik. De deur van de uitzicht-schuilhut viel een beetje door de wind met een klap dicht. Het weer was onveranderd slecht, regen en wind. Niemand gaat met dit weer naar een uitzicht-schuilhut, misschien alleen maar om te schuilen. Er was niemand meer op de Blauwe Kamer en er zal voorlopig ook niemand meer komen.
Sommige mensen hebben geen huis, alleen een blauwe Kamer. Leuke wandeling.
Vr. gr. B.A.R.T.
A.J.Kemperman..
Proef ik enige weemoed als je op de Blauwe Kamer meer geobsedeerd bent door een jong stel op zoek naar een schuilhut, dan door de andere bewoners van dit natuurgebied?
lieve groet van Ada