Verslag van Bart “Familiedag 2017”

Reünie/familiedag 2017. Lunteren.

In Lunteren staat een schaapskooi, die omgebouwd is tot reünieruimte. Het is voor ons zuiderlingen: de tweede afslag bij Lunteren, een beetje binnendoor rommelen, bij het kartonnen feestbord rechtsaf een doodlopende weg in en je bent er.

Er was voldoende parkeergelegenheid, wel wat drassig, maar je kunt niet alles hebben voor die prijs. Er waren durfallen en durfnieten, maar de eindconclusie is en blijft dat zwaardere auto’s dieper wegzakken in de bagger dan lichte. Een lid van onze familie zakte met zijn auto zo diep in de bagger, dat wij wel naar zijn grote auto moesten komen kijken en er uit duwen natuurlijk.

Toen iedereen aanwezig was, hees Kees zich voor het openingswoord niet op een schild, maar op een kleedje, dat vooraf op een tafel was gelegd. Het deed mij een beetje denken aan de Gallische leider Heroïx uit de stripboeken van Asterix en Obelix, maar hier stond Kees. Bijna automatisch maar wel langzaam stierf het gekakel en gekukel weg. Het werd muisstil. Kees wachtte nog even (aandacht trekken heet dat in sprekersjargon) en hij begon. Hij verwelkomde alle  generaties(vier) die Henk en Jos  gekend en niet gekend hebben. Hij memoreerde, dat in de afgelopen tijd een aantal kinderen van Henk en Jos een kleinkind en een achterkleinkind nog al ziek geworden zijn  en dat zij hopen op goede aflopen.

En dan, hij liet zijn stem een octaaf of twee zakken, schraapte zijn keel, slikte het weg, richtte zijn ogen, waar iets te veel emotie-traanvocht in aanwezig was, ten hemel en zei “Bernard heeft zijn boot verkocht”. De onderlip van Kees trilde. Wat een tragedie! Aan een kleine 60 jaar  kapiteinschap kwam voor Bernard  dit jaar een einde. Wat rest is het walkapiteinschap, waar vaak meewaardig over wordt gedaan. Er ontstond geroezemoes. Kees schakelde er weer een paar octaven bij en vroeg o.a. aandacht voor de huizen puzzel, gefotoshopt door Bernard, e.e.a. analoog aan de kruiswoordpuzzels van het oud hoofd van de cuneraschool in Rhenen. Er moesten clubjes van drie gemaakt worden en met de wijsvinger van zijn rechterhand gebood hij, dat spieken streng gestraft zou worden. Eens een meester, altijd een meester! Dat was het. En toen sprong Kees, met zijn 75 jaar, à la Epke, van het matje op de tafel op de grond en ”hij stond”!, : Studio Sport live, wat een momentum, voor altijd in herinnering, met de logisch aanhakende vraag:, “waar was jij, toen dit gebeurde”.

Ik heb mij tussen mijn familieleden begeven en gevoeld dat het mij aanspreken geen belemmering meer is, want ik zie er weer goed uit. Dat is  in de afgelopen maanden ( in een andere omgeving) weleens anders geweest. Want als je er slecht uitziet, je ogen hol staan, je lijf stijf van pijn, je ogen niet meer stralen, je rug niet meer recht en je loop moeizaam is; dan is het mij aanspreken vaak een brug te ver. Dan maar liever een straatje om, allemaal heel begrijpelijk. Maar als je er weer beter uitziet, als je ogen weer bol staan, je lijf pijnvrij is, je ogen weer stralen, je rug recht-en je loop moeiteloos is; dan ben ik weer het mannetje dat ik voorheen was, aanspreekbaar voor iedereen en dat voelt lekker.

Er waren grote taarten, kleine taarten, zoete taarten,vruchtentaarten, chocolade taarten, appeltaarten en kruimeltaarten meer dan voldoende. Er was wijn, rood en wit, frisse sappen, bier en “trappist”, lekker.

De gefotoshopte huizenpuzzel was moeilijk en was om die reden erg geschikt voor overleg, een soort legale manier van spieken. Overigens was het toezicht op spieken tijdens het puzzelen minimaal. Na twee uur werden de briefjes met de oplossingen ingeleverd. Kees sloeg aan het corrigeren, een vertrouwd beeld. Eens een meester altijd een meester!

Alleen aan die clubjes, die alles goed hadden, werden cadeaubonnen en flessen met witte Villa Maria wijn uit New Zealand uitgereikt.

Een reünie ademt de tijd van vroeger in en uit. Om daar opnieuw leven in te roepen was tegen 15.00 uur een frietenkraam ingehuurd. Het adagium was onbeperkt friet, bami-hap en kaassoufflé, tot einde feest. Wat is er nou mooier dan op een reünie het bestellen van een frietje mét (heel vroeger voor 00.35 cent) of een patatje oorlog (mayo, ketchup en gesnipperde ui), maar bovenal de alom bekende pittige vette versnapering:  een frikadel speciaal alias het open been (een open gesneden frikadel met mayo, ketchup en gesnipperde ui). Heerlijk!

Toen het einde begon was het ook meteen afgelopen. De feestelijke resten, die wij gezamenlijk hebben achter gelaten, hebben we bij elkaar geveegd. Wij hebben de schaapskooi, schaapskooiwaardig achtergelaten. Ze kunnen er zo weer in.

Tot slot nog even deze dag in een eindzin neerzetten. Prima weer, prima locatie, prima dagmanagers, prima familie, prima. Kan niet anders zeggen, daar zul je het voor hebben.

Wat rest is het idee dat de familiedag eindigde net nadat hij was begonnen, de tijd hij gaat zo snel.

Met dank voor de organisatie van deze familiedag, het was  beregoed Arian en Kees.

Vr. gr. B.A.R.T.

A.J.Kemperman..