Opa Henk had altijd zijn eigen bestek, zo ging dat in de vorige eeuw!
Kees en Wim zijn over de geschiedenis van opa Henk een boek aan het schrijven. In het boek zouden zij graag dat bestek een plekje willen geven. Het is verdeeld geraakt tijdens de verdeling van de spullen toen oma Jos naar Uden ging.
Zij hebben alleen de lepel. De auteurs zullen erg in hun schik zijn als ze te weten kunnen komen wie van de familie de rest van het bestek in zijn bezit heeft.
KAAS
'Allemachtig, wat een stank', moppert mijn lief, terwijl hij snel de deur van de koelkast
dicht klapt.
'Zijn dat je sokken?, vraag ik onder de indruk.
'Nee, die ruiken naar pepermuntjes, dat weet je toch', reageert hij lachend.
Maar de geur die er nu bij ons uit de koelkast komt, lijkt wel verdacht veel op die van het
stuk kaas dat we lang geleden in Kopenhagen op de kop tikten. In mijn herinnering
smaakt ie nog net zo voortreffelijk, maar stinkt ie ook nog net zo vreselijk als toen.
Noodgedwongen bewaren we dit stuk kaas bij de gasfles op het achterschip, zo ver
mogelijk uit de buurt van de kajuit. Het allerlaatste stukje kaas sealen we tenslotte
zorgvuldig dicht voor we het met plastic handschoenen aan in de afvalbak dumpen. Dan
nemen we afscheid van de havenmeester, de kroegjes aan Nyhavn en de karakteristieke
groenkoperen torens van de stad. Als we langs de kleine zeemeermin de haven uit zeilen en
ik haar een laatste kushandje toewerp, zie ik haar zachtjes zwaaien met haar vissenstaart:
'Farwel og pâ gensyn'.
Mooi krielkipje over de hazenpeper Ada !