De Rode Hoeden krijgen voorrang bij het inschepen
De Rode Hoeden krijgen voorrang bij het inschepen. De mannen lopen er wat schaapachtig en vooral kleurloos achteraan. Ze amuseren zich omdat de hoeden zich in hun element voelen en genieten van de soms wat onbeschaamde pedanterie. Nog vóór de trossen los gaan, is er de lifeboat-drill. In een vliegtuig heb je ook zo’n ritueel. Dan staat er ergens voorin een verveeld kijkende stewardess wat onduidelijke ochtendgymnastiek te doen met een uitgestreken smoelwerk van: ‘Vandaag is het helaas mijn beurt. Hier sta ik. Ik kan niet anders’. Niemand luistert, niemand kijkt, in de vaste overtuiging dat je kansen nihil zijn als er echt iets fout gaat boven de oceaan. Op een cruiseschip willen ze je graag het gevoel geven dat je bij een ramp niet helemaal kansloos bent. Zo’n oefening is dus een serieuze zaak. Daar staan we met z’n allen, ieder onder ‘zijn eigen lifeboat’: netjes in het gelid, vrouwen (sommigen met de rode hoed nog op) en kinderen vooraan, zwemvest aan (er wordt gecontroleerd of je dat goed hebt gedaan), mondje dicht, appèl, luisteren naar de instructies in twee talen via de intercom. Een stortvloed van technische informatie waar we helemaal geen boodschap aan hebben. Het duurt veel te lang. Overigens zie ik de noodzaak van deze oefening niet zo duidelijk. Als ik om me heen kijk zie ik zo’n overdaad een zwembandjes dat je, eenmaal in het water, altijd wel zo’n mollige reddingsboei zult treffen.
Reacties