De Cuneraschool, de school van mijn vader.
Niets is definitief alles is maar tijdelijk. Eerst was er dat tuinpad van mijn vader, dat is er niet meer. Toen was er de eeuw van mijn vader, die is afgelopen. En tenslotte is er de school van mijn vader en die is nu ook weg.
In de voortuin van Stationsweg 4 Rhenen is een metershoog informatiebord geplaatst met daarop de namen van een architectenbureau, een aannemer en een sloopbedrijf en wat er gebouwd gaat worden; de nieuwe Cuneraschool; de betrokkenheid zal wel nooit ophouden.
Het is 25 mei 2014 09.45 uur. Ik zit in de tuin van Stationsweg 4 in Rhenen en lees de weekendeditie van het NRC; dat is veel werk voor een dyslecticus. Ik en mijn dierbare echtgenote spelen oppas, maar ze laten mij. Om 09.50 uur beiert de klok van de Gedachteniskerk zijn gelovigen bij elkaar, gevolgd door de Cunerakerk voor haar gelovigen. Het klinkt ontzettend zondags en dat is het ook.
Voorlopig wordt er alleen maar gesloopt. Grote pneumatische grijpers en puinverkleiners ontmantelen de school, graven de funderingen uit en verkleinen deze tot handzaam puin. Het is weekend, de pneumatische grijpers en puinverkleiners hebben hun werkarmen gestrekt te ruste gelegd. In de tuin ligt het stof van de schoolafbraak op takken, bladeren en gras, hoog opgestapeld; eindelijk rust zei het stof.
Alles gaat tegen de grond. Het oudste gedeelte is al bijna geheel gesloopt. De funderingen zijn uitgegraven en liggen klaar voor afvoer. Bruikbare houten balken worden apart gehouden.
Als die grote puinhoopresten de resten zijn van de school van mijn vader, dan zouden die mooie balken die tegen de omheining aan liggen eigenlijk van mijn vader zijn; dan kan ik ze toch wel meenemen, dacht ik heel even.
Het sloop/bouwterrein is afgezet met grote hekken. Niet hoog en zwaar genoeg voor een nostalgiesnuiver.
Het is weekend, hij loopt over het plein wat ooit het schoolplein was. Heel langzaam. Ik zie hem stilstaan bij bepaalde, voor hem memorabele, punten. Ik lees zijn gedachten; hier was de ingang, hier mijn klaslokaal van mijn mooiste schooljaar en daar was heel vroeger een zandbak en dat daar was de grote speelplaats met gitzwart bitumen vloer in- gestrooid met grind. Een gitzwarte bitumen vloer op een kinderspeelplaats: wiens idee was dat. Je werd er vies en zwart van en je sjouwde al die vuiligheid de school in. In de gang van die school lag een poreuze tegelvloer. Als je deze feiten aan elkaar koppelt, dan kan het niet anders zijn dan dat de bedenker van deze oplossing deze spullen over had. De nostalgie-snuiver ziet mij staan en komt over de sloop- en puinhopen naar mij toe. Hij vertelt dat ook zijn herinneringen nu een beetje worden gesloopt, dit is zo ongeveer de laatste opfrissing/verversing er van. Ik heb nog les gehad in een klein klasje in Villa Maria van Mevr. Kemperman; ik dacht dat zij de bevoegdheid had voor het geven van les op een lagere school. Niets van gemerkt dat dat niet zo was. Herinneringen zijn op te splitsen in mooie en minder mooie, de mooie koester ik, de minder mooie heb ik er al lang uitgefilterd. Het mooie gevoel blijft. Alsof het afgesproken was viel het gesprek toen stil; dat is altijd zo aan het eind van een gesprek; een hoofdknik is dan voldoende.
De Cuneraschool wordt tot op de grond toe afgebroken en er zal niets meer van haar overblijven. Met het weggaan wordt zij geschiedenis. Dit klinkt als het einde maar is het niet, want om de geschiedenis levend te houden is er naar goed Nederlands gebruik een commissie opgericht, die alle narigheden, aardigheden en wetenswaardigheden over deze kleine RK-school, te boek zal stellen. Geschiedschrijving heet zo iets. Want voor de duidelijkheid alles is bijzonder, dus ook het bouwen van een school voor 53 leerlingen in die tijd en plaats waar de Roomsen niet echt populair waren.
Wanneer een van jullie lezers van de kempkippenside geïnteresseerd is in het boek over de Cuneraschool dan hoor ik dat graag. Wat dit boek gaat kosten is op dit moment nog niet duidelijk. Uw ja is juridisch niet bindend, zo lang de prijs niet bekend is. Hoor ik nog van u??.
Vr. gr. B.A.R.T.
A.J.Kemperman…
Reacties