Broers- en zussendag 2016 Woerden

Overdrijvende donkere wolkenmassa’s met regen, hagel en natte sneeuw; hagelwitte afgetekende  wolken tegen een azuurblauw zwerk en bij tijd en wijlen een aantal zonnestralen. Dat was het weer weer. Iedereen had rekening gehouden met een zonnige zondag, want dat was het negen jaar geleden ook. Raar eigenlijk, het ene jaar is het heel mooi weer en negen jaar later is het koud, nat en winderig. Niemand heeft afgebeld. De broers- en zussendag gaat altijd door. Joke had haar eerste reserve, Arian, gestuurd.

Er was koffie, er was taart en Kees. Hij nam het woord en vroeg aandacht voor de precaire financiële situatie van “het potje van Moeder”, dat bijna leeg is. Dit is zorgelijk, omdat de familiereünie vanuit de moederpot wordt gefinancierd. Een financiële injectie is bittere noodzaak. Kees ging verder en verdedigde zijn voorstel, dat vooraf aan deze dag aan eenieder was toegezonden, met verve maar gaf ook aan, dat hij openstond voor suggesties. Het polderen kon beginnen; de koppen werden bij elkaar gestoken en soms zo dicht, dat het ging lijken op smiespelen, de mond achter de hand en de hand achter het oor. Later bleek dat lichamelijke gebreken mede oorzaak waren voor dit gedrag. Er werden losjes wat tussenvoorstellen naar voren gebracht, die Kees al verwacht had, en die hij pareerde zonder diep te schoffelen.

Na ampel overleg vernauwde de discussie  zich tot twee onderwerpen:

1. De bijdrageleeftijd:15 Jaar.
2. De hoogte van het bedrag:10 Euro.

Ik had bijna nog niets gezegd, maar tussen mijn oren maakte een plan zich meester van mij en dat ging als volgt:

Op het terrein van de reünie wordt op de slagboom een grote doos geplaatst met pijlverwijzingen naar leeftijd en hoogte van de bijdrage. Aan de bovenkant van de doos zit een geldgleuf. In de doos zit een bewegingscamera, een geluidsinstallatie, zwaailichtvoorzieningen en een geldtelmachine.

De bewegingscamera fotografeert iedereen die aan zijn/haar verplichte dagbijdrage wil voldoen.

De  geldtelmachine doet vervolgens haar werk.

Indien het gestorte bedrag hoger is dan 10 euro, dan produceert de geldtelmachine een voor iedereen te horen tevreden gegrom en de bewegingscamera zorgt voor een nieuwe erg mooie blije foto van de gulle gever. Voor het familie-album zullen we maar zeggen.

Indien het gestorte bedrag lager is dan 10 euro, dan gaan alle alarmbellen los, maar wel in combinatie met rode- blauwe- en oranje zwaailichten. De bewegingscamera zorgt voor een haarscherpe foto van de fraudeur. De foto wordt razend snel ingescand en afgedrukt op een rasterpapier met spijltjes en vervolgens opgehangen aan de slagboom. Voor het familiealbum zullen we maar zeggen.

Dit plan staat als een paal, zo dacht ik. Hier kan niemand omheen, dit is waterdicht. Het is hard maar rechtvaardig. Net voor ik het woord wilde vragen, sprak Kees de woorden:

“We gaan niemand om financiële redenen uitsluiten; iedereen blijft van harte welkom.” Er waren geen tegenwerpingen. Onderdeel 1 de familiereünie was afgewerkt.

We hebben de broers- en zussendag weer opgepakt en zijn dingen gaan doen waar wij goed in zijn: drinken. De alcohol zorgt ook voor een goede bodem bij de repetitie van de zangvoordracht voor de recent 90 jaar geworden Tante Bep. De melodie “uit het leven gegrepen” van Farce Majeure is uit ons leven verdwenen; er zat na zo veel jaren te veel sleet op, zullen we maar zeggen. De nieuwe melodie “Minekes de Orgelman” is leuk, maar moet het nog gaan maken. Bij het inzingen ging het redelijk goed; onze ervaring druipt er natuurlijk vanaf, wij hebben vaker voor een groot publiek gestaan. Maar met een nieuwe melodie en wat jaren erbij, hebben we toch wat aan enthousiasme ingeboet; het kan veel beter. Het belangrijkste  aandachtspunt moet denk ik zijn: gezamenlijk beginnen en tegelijk eindigen om het echo- effect te voorkomen. De repetitie eindigde en de overtuiging was er. Straks voor een volle zaal dan schallen onze stemmen als jaren her.

Voor de dorst was er drank, voor de honger was er eten. Ria kwam op en dropte hartige gerechten  en zoete versnaperingen op onderscheidenlijke tafels en dat was lekker, zullen we maar zeggen en dat was ook zo, zullen we maar zeggen.

De receptie van tante Bep was in de Lage Vuursche in Lage Vuursche.

In rode kledij, ongeordend, zingend in polonaise, zijn we de feestzaal ingestormd. Wij hadden ons voorbereid op een verhoging, een soort toneel waar wij op konden staan. Dat was er niet! Wij bevonden ons bijna tussen het publiek. De afstand tussen ons en het publiek werd slechts gemarkeerd door onze rode uitmonstering. Het uur ons was daar. Voor alle zekerheid hadden wij voor de begeleiding een pianiste ingehuurd, zij kende de melodie, wij niet! We  begonnen aan het eerste couplet, niet tegelijk maar langzaam schoven de stemmen naar elkaar toe en we eindigden ongeveer gelijk. Het eerste refrein leek het meest op een hagelbui op een zinken dak. Buiten was het ook nog gaan regenen. De pianiste startte het tweede couplet op. Ada viel in en Bep meteen daarna, het viel bijna niet op. Een paar van onze herenzangers begonnen de couplettekst met Ada en Bep mee te zingen. Ook weer iets te laat, waardoor dit couplet wat langer duurde. Het tweede refrein ging al een stuk beter, de zaal begon ook mee te leven en geleidde ons met handgeklap naar een nog hoger niveau. Het volgende couplet; de zaal werd rumoeriger. Dat heeft het voordeel dat de missers niet meer zo goed voor het voetlicht komen. Volle zalen en enthousiast publiek krikten ons naar grotere hoogten. Jarenlange training op pure zangkracht galmde door de zaal. Het laatste refrein klonk als nieuw. Onze aubade aan Tante Bep was teneinde. Haar applaus en dat van het publiek viel ons ten deel.

Na ons optreden volgde een pauze. Wij hebben ruimte gemaakt voor nazaten van tante Bep, die wilden ook nog een paar liedjes zingen. Ze zijn erg jong en onervaren en natuurlijk zijn zij geen partij voor ons. Ik ben gaan luisteren. Ze hadden gewone kleren aan en zongen heel losjes. Het klonk allemaal heel anders: nogal zuiver van stem met een goede declamatie, alsof ze dat meer hadden gedaan. Het contrast was heel erg groot. En ik dacht in al mijn objectiviteit, die moeten nog jaren oefenen om te gaan zingen zoals wij zongen.

De echte toegift was van Tante Bep, 90 jaar. Zij zong het lied “samen zijn” en zorgde voor een mooi gezongen slot van dit ongedwongen samenzijn.

Het is mooi geweest. Ik ben bij oude bekenden met handdrukken en schouderkloppen langs gegaan.

Kees en Ria bedankt voor de organisatie van de broers- en zussendag en de uitloop naar tante Bep. Het was mij een waar genoegen zullen we maar zeggen.

Vr. gr. B.A.R.T.

A.J.Kemperman..