Afscheid An, herinnering en groeten
Het was dinsdag 25 juni 2019. Ik las het Brabant Dagblad van die dag, zag een overlijdensbericht en riep naar mijn dierbare echtgenote: An is overleden. An van Miltenburg? vroeg Kitty alsof er geen andere An op deze wereld had rond gelopen. Ja zei ik. Hoe oud is ze geworden? Ook dat vermeldde de advertentie. 89 Jaar. Dat is een mooie leeftijd, zeggen wij dan. An van Miltenburg-Jansen, was de echtgenote van Henk (Henny) van Miltenburg.
Ter info: op de boerderij van Van Miltenburg was heel lang geleden onenigheid ontstaan over de bedrijfsvoering. Henk studeerde in Wageningen aan de Landbouwuniversiteit. Op een onderzoeksafdeling van deze universiteit had hij An Jansen ontmoet en het stel wilde een stel worden; de sores op de boerderij belemmerden dat. Moeder Kemperman bracht uitkomst: de grote slaapkamer stond toch leeg en zo is het gekomen. Beiden hebben na de inzegening van hun huwelijk (bindende voorwaarde voor kamerbewoning ter plaatse) vier maanden de grote slaapkamer van Villa Maria bewoond. In de bijkeuken was een gasfornuis geïnstalleerd, de badkamer en de toiletten waren voor gezamenlijk gebruik. Aad en Sjan Groenewegen en de famile Djie waren de volgende gebruikers van de grote slaapkamer. (Aad Groenewegen was een studiegenoot van Henk van Miltenburg)
Op woensdag 26 juni 2019 flopte de overlijdenskaart bij ons in de brievenbus, Afscheid nemen van An van Miltenburg-Jansen was op donderdag 27 juni 2019.
Ik ben er naar toe geweest, ook in de wetenschap, dat dit soort bijeenkomsten een hoog reüniekarakter krijgen en zo gebeurde.
Ik sprak Ward, de oudste zoon van Henk en An. Ward gaf hoog op over de verstandhouding, die zijn ouders hadden met Henk en Jos. Villa Maria kon hij zonder kijken uittekenen inclusief de bouwvallige serre. In de serre daar had hij de bezoektijd van zijn ouders aan Villa Maria doorgebracht met uitzicht op die hele grote tuin. Zijn ouders Henk en An verbleven in de voorkamer in gesprek met Henk en Jos. Zwerven door dat huis als kind: indrukwekkend mooi en al dergelijk soort dingen. Zijn uitnodiging om langs te komen in Renkum waar hij nu woont in een mooi oud huis, heb ik aanvaard onder voorwaarde dat hij nog een keer mag kijken in die ouwe “Villa Maria”.
Ik sprak Laurens, de tweede zoon van Henk en An. Hij sprak mij aan en vroeg naar mijn haardos: weinig van over Bart! Vervolgens bracht hij in herinnering dat hij samen met zijn vader nog het herendubbel clubkampioenschap had gewonnen van mij (Bart Kemperman) en Frank Spaas. Ik heb zijn geheugen vervolgens opgefrist met dat een jaar later ik (Bart Kemperman) en Frank Spaas het herendubbel clubkampioenschap tegen Henk en Laurens van Miltenburg hebben gewonnen in twee sets: 6-2 en 7-5. Ook hij herinnerde zich deze wedstrijd. De tijd gaat snel: het was naar mijn schatting 44 en 45 jaar geleden. Het geheugen van tennisspelers voor bijzondere wedstrijden door hen gespeeld, heeft een groot ijzeren potgehalte.
Ik sprak Hubertine Jongmans. De naam Hubertine is een verwijzing naar de God van de Jacht. De vader van Hubertine had een jachtterrein op het land van de boerderij van de Fam. Van Miltenburg. Ik heb hem daar zien lopen met aan zijn gordel 3 duiven met de kroppen vol met rogge en haverkorrel; duiven waren schadelijk wild maar bovenal heel lekker. Vader Henk kende de vader van Hubertine, beiden zaten in het onderwijs. Hubertine had 2 broers; de oudste Frans geheten, heeft zich ontwikkeld als het alternatief voor alles, als toonbeeld hiervan woont hij op een boot. Ik heb zonder het aan mijn broer Kees te vragen aan Hubertine verzocht de groeten over te brengen aan Frans van mijn broer Kees. Op mijn verzoek wilde Hubertine ook de groeten overbrengen aan haar broer Twan.
De verkennerij in Wageningen was een bindende factor voor velen van ons. Dat zou ook moeten zijn voor Hans van Miltenburg. Hij was daar ook aanwezig. Er gaat een anekdote over hem, die ging als volgt: Hans zat op de verkennerij in Wageningen, het was op een zaterdag, verkennerijdag. Hij fietste van Remmerden via Rhenen naar Wageningen (15 kilometer), meldde zich een beetje vermoeid bij de Hopman met de mededeling: “Ik kom even zeggen, dat ik vandaag niet kwam”. Vervolgens pakte hij zijn fiets en fietste van Wageningen via Rhenen weer naar Remmerden (15 kilometer). Hans herkende mij niet meer.
John de op een na jongste broer van Henk van Miltenburg, was niet aanwezig, evenals Bram, de jongere halfbroer. Toen ik bijna genoeg gesnuffeld had in het verleden, kwamen Aad en Sjan Groenenwegen het terrein opgelopen; voor mij buitengewoon herkenbaar en ik voor hun beiden eveneens. Zij brengen onze familie weer de hartelijke groeten en al dergelijk soort dingen.
Het afscheid nemen van An van Miltenburg-Jansen was een beetje droevig maar had daarnaast een hoog reüniegehalte.
Er zijn bergen groeten uitgewisseld.
Vr.Gr.B.A.R.T.
A.J.Kemperman..
Leuk verhaal Bart van een droevige gebeurtenis.
De lijst van huurders van kamers in Villa Maria is lang. In het begin was het een jeugdsoos. Er stond een tafeltennistafel en dat was het wel zo ongeveer. Later kwam de “tante van de pastoor”. Andere huurders waren: René Klein Holkenborg en …. Streng, uit woerden.
Wie vult de lijst verder aan?
Hubertine Jongmans was volgens mijn een klasgenoot van Joke. In die klas zat een hele groep meiden die allemaal, zeker lichamelijk, jaren ouder waren dan die jongetjes waarbij ze in de klas kwamen toen ze gezamenlijk doubleerden.
Frans Jongmans ken ik inderdaad van de verkennerij, altijd vrolijk en in voor een geintje. Toen ook al een grote struiner in het bos, die altijd de meeste hagedissen en hazelwormen ving. Hij lijkt me niet veel veranderd.
Ik kan me niet herinneren dat Hans van Miltenburg bij de verkennerij was. Hij was een jaar jonger dan ik. We deden samen onverantwoorde experimenten met chemische stoffen, o.a. met fosfor, in de keuken van de oude boerderij. Het hele aanrecht en een deel van de muur werd lichtgevend. Hans had het singletje gekocht van Bill Hailey: Rock around the clock en op de andere kant 13 women and only one man in town. Dat speelden we vaak en hard, zo hard dat zijn stiefmoeder de platenspeler uit het raam flikkerde. Voor mij is die single nog steeds de oorsprong van het generatieconflict.